Sailaab: Punjabi Poem by Tariq Iqbal Haavi

Sailaab: Punjabi Poem by Tariq Iqbal Haavi

بندے، فصلاں، مال تے ڈنگر، پانی دے وچ تَردے ویکھاں
رحم خدایا منگاں تیتھوں، جد ھُن بدل ورھدے ویکھاں

بال تے سر دے تاج وی رُڑھ گئے، دِھیاں لئی جوڑے داج وی رُڑھ گئے
کلیجا ربا مونہہ نوں آوے، دُکھ کیہڑے گھر گھر دے ویکھاں

بے گھر ہوئے بے ڈنگ ہوئے، جیوندے جی لگدے نیں موئے
کنک تے چول دی فصلاں والے، روٹی روٹی کردے ویکھاں

کرنا کیہ کِسے نے ایتھے، کوئی وی پُچھن حال نہ آوے
رُلدے رُڑھدے بُھکھے رووَن، جِین لئی ہوکے بَھردے ویکھاں

کوئی نہ ساڈا دیس سنوارے، لُٹ لُٹ کھا گئے حاکم سارے
ہر وار ایتھے بس مظلوماں نوں، کسے دی آئی مَردے ویکھاں

(طارق اقبال حاوی)